Epifania - świeca sojowa - 120 ml

Kiedy zaś weszli do domu, zobaczyli Dziecko z Jego matką Maryją. Upadli na twarz i złożyli Mu hołd. I otworzywszy szkatuły ofiarowali złoto, kadzidło i mirrę (Mt 2,11)

Świeca sojowa Epifania o zapachu kadzidła i mirry 

Kojarzenie kadzidła z ogniem i boskością sięga czasów starożytnych. Łacińskie pojęcie incensum (od incendere - palić, podpalać, iskrzyć, lśnić) oraz hebrajskie lebonah (białe, lśniące) już w samym brzmieniu odsyłają do symboliki światła. W tradycji Izraela kadzenie stanowiło główną część liturgicznej służby i miało wymiar zarówno uwielbienia jak i przebłagania Boga (Wj 30:34). Najważniejsza była ofiara kadzidła składana codziennie rano i wieczorem, która oczyszczała człowieka i czyniła go godnym spotkania z Bogiem (Wj 30:7; Kpł 16:12). Psalm 141:2 wskazuje, że dym kadzidła stał się także biblijnym symbolem modlitwy jako ofiary wznoszonej ku niebu. Ten obraz powraca w Apokalipsie 5:8, gdzie złote naczynia pełne kadzidła w rękach dwudziestu czterech starców są rozumiane jako modlitwy zanoszone przez wiernych. 

Na samo kadzenie składały się czytelne znaki: żarzące się węgle jako znak bliskości Boga (Ez 1:13) oraz dym jako oznaka teofanii czyli Bożego objawienia (Iz 6:4). Warto też pamiętać o wymiarze mesjańskim: proroctwo dotyczące napływających darów z Saby - złota i kadzidła (Iz 60:6) - kieruje myśl ku Jezusowi Chrystusowi, któremu magowie ze Wschodu złożyli w darze złoto, kadzidło oraz mirrę (Mt 2:11). Kadzidło bywa w tym kontekście odczytywane jako symbol Jego boskości i godności kapłańskiej, natomiast mirra jako zapowiedź cierpienia.

Mirra była ceniona w biblijnych czasach jako drogocenny dar, tak wartościowy jak złoto. W Pieśni nad Pieśniami pojawia się kilkukrotnie przy opisach piękna i wspaniałości Oblubieńca i Oblubienicy (Pnp 5:5). Kobiety i mężczyźni starożytnego świata wykorzystywali ją do perfumowania ubrań (Ps 44) oraz pielęgnacji ciała (Est 2:12). W tradycji chrześcijańskiej mirra stała się symbolem mądrości, dobroci, ale także cierpienia - na co wskazuje jej obecność we wspomnianych wcześniej darach złożonych przez mędrców ze Wschodu dla Dzieciątka Jezus. Co więcej, służyła ona także do balsamowania zwłok. Gdy składano Jezusa do grobu, Nikodem przyniósł mieszaninę mirry i aloesu (J 19:39). 

Współcześnie zapach mirry jest ceniony za swoje ciepłe, żywiczne nuty, dzięki czemu może być wykorzystywany jako kadzidło. Pozyskuje się ją jako żywicę poprzez nacinanie młodych gałązek balsamowca mirry (Commiphora myrrha, Commiphora abyssinica). W wyniku nacięcia otrzumuje się żółtawo-mleczny sok, który zasycha w formie grudek o barwie czerwonawej przechodzącej w żółtą lub brązową.