Mirra & Migdał - świeca sojowa - 120 ml

Rozprzestrzeniłam wonność jak cynamon i aspalat, wydałam woń jak wyborna mirra (Syr 24,15)

Mirra była ceniona w biblijnych czasach jako drogocenny dar, tak wartościowy jak złoto. W Pieśni nad Pieśniami pojawia się kilkukrotnie przy opisach piękna i wspaniałości Oblubieńca i Oblubienicy (Pnp 5:5). Kobiety i mężczyźni starożytnego świata wykorzystywali ją do perfumowania ubrań (Ps 44) oraz pielęgnacji ciała (Est 2:12). W tradycji chrześcijańskiej mirra stała się symbolem mądrości, dobroci, ale także cierpienia – na co wskazuje jej obecność w darach złożonych przez mędrców ze Wschodu dla Dzieciątka Jezus. Co więcej, służyła ona także do balsamowania zwłok. Gdy składano Jezusa do grobu, Nikodem przyniósł mieszaninę mirry i aloesu (J 19:39). 

Współcześnie zapach mirry jest ceniony za swoje ciepłe, żywiczne nuty, dzięki czemu może być wykorzystywany jako kadzidło. Pozyskuje się ją jako żywicę poprzez nacinanie młodych gałązek balsamowca mirry (Commiphora myrrha, Commiphora abyssinica). W wyniku nacięcia otrzumuje się żółtawo-mleczny sok, który zasycha w formie grudek o barwie czerwonawej przechodzącej w żółtą lub brązową.

Migdałowiec (Amygdalus communis z rodziny różowatych – Rosaceae) rośnie w rejonie Bliskiego Wschodu i jest jednym z pierwszych drzew, które zakwitają po zimie – często już na przełomie stycznia i lutego, tworząc morze białych i różowych kwiatów na tle bezlistnych drzew. Uprawiany na ziemiach biblijnych od tysięcy lat, pochodzi prawdopodobnie z obszarów Azji Środkowej, Iranu i Syrii, gdzie do dziś rosną jego dzikie formy. Hebrajskie słowo shaqed oznacza migdał, ale jest spokrewnione z czasownikiem shoqed, czyli czuwać, być uważnym, stąd drzewo migdałowe nazywane jest drzewem czuwającym. Ta gra słów ma znaczenie w najbardziej znanym i najbogatszym pod względem treści fragmentem o drzewie migdałowym w Biblii - tekście ukazującym powołanie prorockie młodego Jeremiasza (Jr 1:11–12). 

Złote ozdoby w kształcie pączków migdałowych, zdobiące siedmioramienny świecznik w Namiocie Spotkania i Świątyni Jerozolimskiej (Wj 25:33–34), przypominały o czuwaniu człowieka przy Bogu, tak jak On czuwa nad swoim ludem (Jr 1:11–12). W historii Jakuba, który użył gałązek migdałowca przy swoich trzodach (Rdz 30:37), stało się ono znakiem Bożej łaski i wierności obietnicy danej patriarchom. Migdały, wymienione również wśród cennych darów przesłanych do Egiptu (Rdz 43:11), świadczą o Bożej trosce i błogosławieństwie nawet w czasach trudnych i niepewnych.

Historia laski Aarona (Lb 17:23) ukazuje migdałowiec jako znak Bożej mocy i wybrania. Gdy Izraelici buntowali się przeciw kapłaństwu Aarona, Bóg potwierdził jego misję, sprawiając, że martwa laska zakwitła i wydała migdały. Tak jak migdałowiec kwitnie najwcześniej, tak ród Lewiego został postawiony na pierwszym miejscu w służbie Bogu. Od tego wydarzenia drzewo migdałowe nabrało znaczenia kultowego – laska Aarona była przechowywana w Arce Przymierza jako znak Bożej obecności i czuwania.